Een weblog kan simpel zijn, iemand leest, ziet of hoort iets en schrijft. Dat weblogs vaak niet simpel zijn, is als het leven zelf, teveel de blogger die zichzelf als maat der dingen neemt en dus geen maat houdt, daarom heb je een log. Op zulke dagen, als alle hoop verloren is, immers, de charme van een weblog is ervan weggeraken, jezelf verman(n)en: een link, en nog een, en nog een. Van Als een hond zijn blinde baas naar Schrijvers zijn vreselijk naar Harry Mulisch naar Sonokinese wetenschappelijk toegepast. Niet weten waar je eindigt, wat eruitkomt, als bij een Chinees fluisterspelletje.