Vervreemdende ervaring op de snelweg van Google Maps Streetview.
Ik zit achter een blauwe auto en klik in de kaart om 100 meter vooruit te schieten. Het landschap trekt in lome, uitgerekte, suikergetrokken strepen voorbij. Ik sta op het punt de auto voor me in te halen, maar dan schiet hij op het laatste moment, wanneer de nieuwe foto verschijnt, ook 100 meter naar voren, alsof hij aan elastiek zit.
Wanneer ik na tien keer klikken – een aardse kilometer, schat ik – het inhalen opgeef is de auto voor me plots verdwenen. Ik klik in het gras naast de snelweg, katapulteer mezelf naar de berm, draai me om om een blik te werpen op waar ik vandaan kwam en niet alleen die ene auto – alle auto’s – zijn opgelost in het asfalt.
Dit is, op weg naar realtime, wel een mooi moment van googliaanse onvolmaaktheid: meerdere tijden botsen op elkaar. Ik zit in de regen (september 2009), draai mijn blikrichting 180 graden, kijk door de achteruit, de zon in (augustus 2009). Een vrachtwagenchauffeur steekt zijn hand op, gevangen in een kubistische kaart.