Een dichter of romanschrijver kan zijn onfatsoenlijke verlangens, antisociale neigingen en buitensporige schaamteloosheden in verzonnen figuren gieten, wie nonfictie schrijft kan dat niet. Gornick ziet het gevaar van dit soort schrijven als je geen Joan Didion of George Orwell bent. Ze hamert op wat ze the presence of the truth speaker noemt. ‘The task is to become acquainted with the stranger who lives inside your own skin, the one who answers when your name is called.’ Ze heeft het ook over ‘the unwillingness with which we – all of us – arrive at self-understanding.’ Dat laatste lijkt me een bruikbaar motief.