Ik wil schrijven over kunst en kom er niet uit. Al een paar maanden niet. Dat is niet erg, behalve dat ik mezelf beloofd had dáár niet over te schrijven. ‘Mooi is mooi, en niet mooi is vooral niet mooi,’ schreef iemand die vroeg wat ik tegenwoordig doe. We hadden elkaar twintig jaar niet gezien toen hij zich via LinkedIn afvroeg of ik de Irma was die vroeger bij hem in de klas zat. De afzender van deze uitnodiging verbaasde zich erover dat hij maar 750 tekens mocht typen. Idioot weinig om twintig jaar te overbruggen. Waar begin je? Albert Heijn heeft de bittere smaak uit witlof weten te kweken, lees ik vandaag op Twitter. Een bericht dat in 140 characters past. ‘Het is moeilijk om positief te zijn, om te bewonderen en gul te zijn’ zei iemand in een klaslokaal. Gelukkig hield ze het kort, misschien dat de uitspraak me daarom is bijgebleven. Zwijgzaamheid is een vriendelijke daad, hulpmiddel om gedachten te kunnen vormen. Het hoeft niet. Bevrijdend inzicht, al weet ik niet waarvan het precies bevrijdt: upside-down-dogs, spullen-op-mijn-kat, een webcam gericht op het koffiezetapparaat, literal version youtube-filmpjes.