Het uitzicht vanuit EYE, het nieuwe filmmuseum, is fantastisch. Pas nu dit gebouw er is, zie ik hoe mooi deze plek is, en hoeveel spektakel het IJ biedt. Ik had geen benul totdat iets mijn blik richtte. Niks geen brede rivier, traag en oneindig, maar onstuimig water, druk bevaren, op elk moment van de dag. Binnenvaartschepen, die, diep in het water, zwaar en traag, nietsontziend, platte rondvaartboten kruisen die zich het IJ op hebben gewaagd. Beide belaagd door pontjes die onophoudelijk tussen de twee oevers heen en weer varen, alles en iedereen ontwijkend, alsof de pontschippers een computerspelletje spelen wie het snelst drommen mensen kan afleveren aan de andere kant.
Ik zit daar, en voel daar de wereld, die om mij ligt (Nescio) – al zit ik feitelijk dus achter een raam en kijk ik naar een tafereel. Desondanks voelt het echt. Iets voelt echt. Het water, de boten, de wolken… EYE is zelf een oog. Alles is gericht op kijken, zitten, dit uitzicht: het rinkelende servies, de bewegingen van jonge, mooie mensen die onophoudelijk onzichtbare kruimels van tafels vegen en voortdurend door het beeld lopen. Misschien moet ik zeggen, dáárom voelt het echt. Binnen draait Dans la maison, over een jongen die voyeuristische opstellen schrijft en het leven van zijn docent ruïneert. En Jagten, over een lief, klein meisje vol fantasie dat met één zinnetje het leven van een man ruïneert. – IJpromenade 1, Amsterdam