Ik ben geboeid door foto’s – misschien omdat ik zelf liever niet op foto’s sta. Daarom hanteer ik een aantal regels op buuv.nl: mensen op de rug bezien, van een afstand, onherkenbaar of zo onherkenbaar mogelijk, in publieke functie, ieniemienie, of na toestemming. Soms lukt het niet om te handelen naar de richtlijnen waarvan ik zou willen dat ze universeel waren. Mijn ongemak daarover wapper ik weg met de gedachte dat het anno 2009 vrijwel onmogelijk is om niet op een foto terecht te komen. Maar sommige foto’s achtervolgen me. Met foto’s van kunst heb ik minder moeite. Omdat ik me niet kan verplaatsen in een kunstwerk dat niet bekeken zou willen worden. Ik beschouw een screenshot van een website als een foto. Appeltje-shift-3, schoonsnijden, klaar. Maar niet iedereen denkt daar zo over. Toch weet ik niet wat het verschil is met fotograferen. Je kunt een foto überhaupt nauwelijks de jouwe noemen als je het fototoestel richt op iets of iemand anders, wat meestal het geval is.