De webcam gericht op het IJ vanaf het dak van een hoog gebouw naast Centraal Station loopt 30 seconden achter. De pontjes die heen en weer varen liggen op het scherm nog aan de kade. Ik knijp mezelf in de arm.
Ik prent mezelf in: het web is een spiegelbeeld. Elke aanblik verdooft, blokkeert delen van de waarneming (narcose). Freud gaf Virginia Woolf toen ze elkaar in 1939 ontmoetten een narcis (hun enige ontmoeting).
Narcissus was niet verliefd op zichzelf, hij herkende zijn spiegelbeeld niet als zichzelf. De onbereikbaarheid van de gestalte dreef hem tot wanhoop, met fatale gevolgen vandien. Het verhaal is pure horror.