Enkele jaren geleden heb ik me serieus verdiept in leven en werk van Sylvia Plath. Ik las destijds het meeste werk van Sylvia Plath en hield er een acute doch tijdelijke depressie aan over. Ik behoor nu eenmaal niet tot de categorie mensen die blij worden van andermans leed. Bovendien viel het mij op dat Sylvia Plath op vrijwel iedere bladzijde de werkwoorden ‘moeten, zullen en willen’ gebruikt, zowel in haar dagboeken als in haar brieven. Mijn conclusie was en is, dat Sylvia Plath ten onder is gegaan aan haar togenhore ambities. Dan kun je niet relaxt highteaën en van het prachtige landschap van Devon genieten of er tevreden oud worden, want er is altijd dat duivelse ‘moeten, zullen en willen’ dat door je kop raast. – Mathilde Sophia Walter, lezeres te Gelselaar, in de krant reagerend op Literaire groupies in Devon, Trouw, 30 november 2014)
Als je verzamelt blijft iets van de pracht of verwondering die je daartoe bracht voor langere tijd toegankelijk. Alsof je niet alleen ‘iets moois’ verzamelt maar het bijgeleverde gevoel bewaart. Alsof je je verzekert. Ze wordt oproepbaar.