Begint het ding of jij? Kunst is een oefening in afstemmen, het ene werk doet je niks, het andere verandert je leven. Het ene werk doet mij niks, het andere verandert jouw leven. Kunst is een oefening in vreemdheid, weirdness. Je realiseert je dat de dingen (de wereld, de mens, het grijze katje van de buren, de banaan, het kunstwerk, het gedicht) ten diepste vreemd zijn, onkenbaar. Ze zijn zichzelf, ze verschijnen op honderd manieren. Ik zie hoop, jij het einde der tijden. Dit is geen relativisme, dit is het exploderen van een ding in duizend verschijningen. Het geheel is minder dan de delen. Je vangt een glimp op van het mysterie dat het meedraagt. Al is het dichtbij, toch is het onbereikbaar. Ik alleen put het ding, het andere, de ander, nooit uit. Het, zij is zoveel meer dan ik zie.
[bij het lezen van Ecologisch wezen, Timothy Morton, de cursieve zinnen voegde zij toe, we zijn poreuze wezens, tekst is nooit af]