Lezen vergroot de empathie, lees je wel eens. Ik geloof daar niet zo in. Empathie kan ik ook op Youtube vinden, net als natuurlijk gebrek daaraan.
Zo zag ik een tijd terug een filmpje van een man in Siberië die acht in een bos gevonden dode kittens nieuw leven inblies, en ik weet nog dat ik dacht, wow, dat geduld, de arme schepseltjes zijn dood, het zou een wonder zijn als hem dat lukt. Maar blijkbaar had hij het geloof, want hij legde de verstijfde, bevroren lijkjes – vreemd uitgestrekt als rechte afgebroken takken – zorgvuldig op de blower van het dashboard en blies warme wind langs de lijfjes. Eén voor één streelde hij de karkasjes wakker zoals een moederoctopus met haar eieren doet. Dat geduld, werkelijk, de uren die het duurde, mijn maag draaide ervan om, gefascineerd heb ik zitten kijken. Alles kan natuurlijk in scene gezet zijn, maar zo zag het er toch niet uit. Eentje, een witte, de haartjes wuivend in de wind, kwam niet tot leven, wat hij ook probeerde, en die klemde hij tegen de borst. De overige zeven rolde hij in dekentjes, legde ze als ingebakerde zuigelingen naast elkaar op de bijrijderstoel, waarop ze makkelijk pasten, een beeld dat ik niet snel vergeet, net als de lucht uit de blower (die eerst te hard stond), alsof hij door ze in te bakeren wilde zeggen, voorzichtig met die eerste nieuwe beweginkjes, dat geklauw in de lucht van jullie, het is donker en gevaarlijk, en buiten wachten de wolven.
Ik kan het filmpje niet terugvinden, ik weet ook niet of het acht kittens waren of dat dat getal weer uit een andere herinnering stamt, maar wat ik me wel zeker meen te herinneren is het geduld en de toewijding van de Siberiër, zijn rust, al verzin ik die ook misschien, je iets herinneren is uiteraard minder accuraat dan opzoeken of terugkijken, maar zo herinner ik het me dus, alsof die rust de herinnering ankert, en ik weet nog dat ik dacht, is dat een Siberische karaktertrek of zou ik dat ook kunnen, acht uur de blower van de Volkswagen aan, en niet bang zijn dat dat de accu leeg trekt waarna je zelf niet wegkomt uit dat bos en verkleumt.
Wat een verpletterende werkelijkheid. Sentimenteel, verpletterend mooi, en tegelijkertijd een wals die over me heen rolt en me verdwaasd achterlaat, want het volgende filmpje staat alweer klaar – ‘ten jaw-dropping animal rescues’ – terwijl ik nog zat te staren naar deze, waar niks meer gebeurde want het filmpje was afgelopen. Nu ik eraan terugdenk realiseer ik me dat het wonder voor de kittens natuurlijk niet de warme lucht was uit de blower, het wonder was de vreemdeling die het bos inliep en ze daar – hoewel ze onzichtbaar waren – tussen de struiken zag liggen. Grace kun je ook zeggen, een houding.