In het boek over verhalen vertellen, hoofdstuk mensen raken, kan als studiemateriaal The king of tears (Malcolm Gladwell) integraal worden opgenomen. In de eerste 26 seconden zet Gladwell zijn hoofdpersonage, Bobby Braddock, zonder omwegen neer. In de laatste 26 seconden (van de 42 minuten) constateer ik dat ik huil.
Gladwell zoekt naar een verklaring waarom dat gebeurt.
‘In Nashville, Tennessee is a songwriter Bobby Braddock. He’s in his seventies, maybe 5 foot 7, bald head, scruffy beard, wiry, like if you messed with him in a bar, you’d probably lose. The most striking thing about him is his eyes, which are the palest and the most intense shade of blue. He wears sunglasses a lot and it’s almost as if he needs to protect the world from that look.’
Gladwell zoekt naar een verklaring waarom countrymuziek de droevigste muziek op aarde is, en vindt die: het specifieke, concrete detail. Rockmuziek is generiek, je kunt 60% uit een liedje weglaten en je mist niets. Je huilt sowieso niet.
Hij wist dit al, dit verhaal illustreert zijn Ene Idee, hij past die ook zelf toe in zijn verhalen, en dus ging hij voor dit verhaal langs bij de man ‘who has written more sad songs than almost anyone else’ om specifieke, concrete details te vinden (sunglasses maar ook Braddocks levensverhaal), liep hij de lijst met 50 mooiste liedjes na om dezelfde reden.
Gladwell weet dat authenticiteit niet alleen hem raakt.
Gladwells verteltechniek (‘vorm’) heeft volgens mij te maken met hoe hij in elkaar zit (‘vent’). Hij wil zijn hypotheses, zijn theorieën, toetsen, bewezen zien in de werkelijkheid, omdat hij weet dat het geleefde leven, de werkelijke werkelijkheid, de gevoelde gevoelens, niet alleen overtuigt, maar bovenal ontroert. Hij vindt zo’n verhaal en ontwikkelt dan het idee. N=1 is genoeg. Gladwell is een verhalenverteller.
Revisionist history, Malcolm Gladwell