Ik lees een boek van een man die diep teleurgesteld was toen hij in Nederland Madurodam bezocht en zag dat er in Madurodam geen nagebouwde miniatuurversie van Madurodam was, met daarin een piepkleine, nagebouwde versie van Madurodam, met daarin een nog piepkleinere versie, enzovoort…
Is dat hoe de geest zichzelf bevredigt (begeesterd)? Door steeds opnieuw het product van de geest te voeren aan de geest, door op te lossen in eind-loosheid? Is de gedachte te denken denken neurotisch of waar je onvermijdelijk op uitkomt als je denkt? Iets is nooit precies genoeg.
Die duizeling. Dat verlangen. Het verlangen om de borstel te borstelen, de backup te backuppen, over schrijven te schrijven, over lezen te lezen. Het verlangen om de biografie van de biograaf te lezen (Esther Gerritsen). Er is altijd nog een iteratie mogelijk. Ad infinitum.
Ik zou werkelijk zo’n Madurodam willen bezoeken met Madurodam erin. Het is een werkelijk verlangen.