Ik maak me zorgen over privacy, het gemak waarmee ik haar kan doen verliezen. Twee jaar geleden ontmoette ik een man in MHKA, Antwerpen. Hij maakte tekeningetjes in een boekje, ik maakte foto’s, ik vond het zo bijzonder en omslachtig wat hij deed. Tekeningetjes maken van kunstwerken en dingen die gebeurden. Hij wilde absoluut niet in de wolk, de foto’s mocht ik niet publiceren. Ik heb die foto’s nu al jaren in bezit, maar ze zijn niet van mij, ik kan er niet mee doen wat ik wil. Van wie is de foto? Van degene die fotografeert of van de gefotografeerde? Het wachten is op Iets of Iemand of een Moment, belangrijk genoeg, om ze te openbaren. Ik voel de verschuiving. Langzaam glijd ik in het moeras van onverschilligheid. Data get lost. Data leak. D’r gebeurt ook heel vaak niks met data. Het idee dat je al die sporen achterlaat en de gedachte er niets mee gebeurt is even angstwekkend als verlies van privacy. Is in een paar jaar gebeurd. Ruis veroorzaken lijkt even zinloos.