Ik muis, typ op een toetsenbord, klik, zit op een stoel – ik leef in de verleden tijd, alleen op de wereld, zonder smartphone, die mensen om mij heen wel bezitten. De wereld raast voorbij, en ik heb er geen weet van, tot ik thuis ben. Onderweg kan ik niks. Mijn telefoon kan de wegenwacht alarmeren als ik met pech langs de weg sta. Band verwisselen – een klusje van niks – lukt niet in de stress van de vluchtstrook. Auto’s die langsrazen en je aan je haar over het asfalt meeslepen (een nachtmerrie jaren geleden ingefluisterd door de opzichters in de werkplaats van de opleiding Industrieel Ontwerpen: lang haar trekt je zo de frees-, boor- en plaatbuigmachines in, lang haar is onwenselijk, lang haar is waarom wij jou hier weg willen hebben). Een band wisselen is een vaardigheid binnen handbereik, maar je hebt er niks aan, het wordt een theoretische vaardigheid als je haar niet ter plekke, in koelen bloede kunt inzetten – alleen thuis, op de inrit, alle tijd, skyradio.