Blogland is een land van zeurders. Op de boekpresentatie moesten wij, genodigden, het boek van de debutant kopen. Nu gold dat niet voor iedereen. De moeder van de debutant kreeg het eerste boek – het doorgeefboek, zo leerde ik – en een meisje dat op de kaft stond of dat de foto op de kaft gemaakt had, ik wil ervanaf zijn, kreeg ook een boek. De boeken lagen bij binnenkomst in de hal, in het trapgat, op een stapeltje, onder een doek. Tijdens de speech kwam er een bordje op het stapeltje, 15 euro, en een meisje van de uitgeverij ernaast. Het feestje was als ieder ander feestje: voor de hoofdpersoon wilde het maar niet echt ontspannen worden – of misschien later, toen het klaar was, iedereen naar huis. Hij moest doorlopend boeken van het stapeltje signeren en van een opdracht voorzien. B. vindt dat ik zeur over het feit dat ik het boek moest kopen. De royalties gaan toch naar hem voor wie ik kwam? Dat zal – het past niet in mijn beleving van een feestje. Ik zoek daar gulheid, woorden zijn er genoeg, uitgevers zijn kraaien.