Bend the void, the space between yes and yeah – Geoff McFetridge
Onder een grote gele ballon in potloodvorm door loop ik MU binnen.
Het is druk. Bij de ingang deelt een meisje consumptiemunten uit. Een dj draait muziek. Er hangen posters tegen de wanden met korte teksten. De opening van de tentoonstelling van Geoff McFetridge.
Everything disappears.
Hang posters not mirrors.
Four points realizing the absoluteness of their aloneness.
Nowhere has no middle.
Together we’re better.
Op die laatste poster zie je een geel vlak waarop twee voetjes, twee
ogen, en twee oren elkaar een hand geven. Ineens realiseer ik me
dat we maar één mond hebben, en hoe raar dat eigenlijk is. En dat kale letters op een effen vlak in feite wezensvreemd zijn, of in ieder geval bevreemdend, en dat je zo
snel denkt ‘dat kan ik ook’ en dat er dus blijkbaar iets in je zit dat
wil dat kunst moeilijker is, onbereikbaarder, verder weg dan éénregelige poëzie, schreefloze filosofie.
Als een kunstenaar zijn best heeft gedaan ben je geneigd overal betekenis te zien, het komt gratis met kunst mee – en dat is ook nu het geval. Waar komt die
welwillendheid vandaan? Omdat Geoff McFetridge over elke
vierkante millimeter heeft nagedacht? Waarom lukt het me niet om geen betekenis te zien?
Gewoon beeldrijm van een ontwerper. Beetje rommelen met de
pathfinder en flip horizontal. Trucjes in Illustrator.
Waarom is kijken naar kunst zo moeilijk? Waarom kritisch zijn? Vanwaar die argwaan?
Het ruikt naar hout. Ik moet bukken om door een klein deurtje te kunnen. Na een donker gangetje sta ik in een kamertje beplakt met posters en patronen, opgeslokt door de kleuren en beelden van Geoff McFetridge. Het binnenste van een walvisbuik.
Even verderop staat een bank bekleed met een patroon van walvissen. Daarop ligt een boek waarin een animatie speelt. Een gebogen pot lood trekt een lijn, en gumt die lijn meteen weer uit. Geoff McFetridge is de eerste om zijn werk te relativeren. Grote proppen papier. Dingen weggooien. We zitten niet in een walvisbuik, we zitten in het hoofd van de designer. Misschien is kunst kijken in iemands hoofd zitten – en is dát de waarde: dat ik even in het hoofd van Geoff McFetridge zit.