Ondertussen, ergens online, ergens voor een raam, ergens op een stoel, ergens bij een kopieerapparaat, koffiemachine, afruimmeubel:
So now I’m sad all the time, alone, and about to be unemployed. My friends and family are tired of me, my pets are confused, I’m exhausted from trying so hard for so long (not just these past months, but all the years before them when I cycle through ambition and optimism and hard work only to end up lost and scared and alone), and I’m sick of trying. I can’t see a way out, and I’m not doing well with the whole ‘be okay with not knowing’ thing. The prospect of another 30 to 50 years of this feels absurd. Exercise and therapy and meditation and happy lamps and gratitude-journalling and volunteering and reaching out to friends aren’t doing it. I’m not doing it. I don’t think I can do it. How in the ever-loving hell do people do this? Please, tell me: How and why do people stay alive for so long?
[Als ik dit lees ben ik aanwezig, is ze aanwezig. Vast een vrouw die dit schrijft. Het beeld van verwarde huisdieren, een opengeslagen, verlaten schriftje met plakplaatjes en gedroogde bloemen, een lijst met bullet points en dingen om iedere dag dankbaar voor te zijn. Opgestaan vandaag. Hier is een geest aan het werk die aan de winnende hand is. Ik zie dit voor me. Dit leeft. Ergens verderop: the sounds of birds in the trees, footsteps, dogs barking — all are an insult to the senses.]