How amazing it is that you don’t think like me – Malcolm Gladwell
Op een dag ontdekken we dat anderen niet hetzelfde willen, niet hetzelfde voelen, niet hetzelfde weten als wij, ze ontlenen ook niet aan dezelfde dingen plezier. Gemiddeld zijn we dan een jaar of twee. Je kunt deze ontdekking als een probleem zien of als iets fantastisch. Voor Malcolm Gladwell geldt dit laatste, het drijft hem tot nonfictie.
‘The true intent of nonfiction writing is representing the world as is.’ Hij wil niks veranderen, niks mooier maken. Hij is geen kunstenaar, geen Picasso. Hij voelt niet de behoefte zijn eigen geest te tonen, hij wil die van anderen laten zien. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, hij zit natuurlijk in elke vezel die hij schrijft.
Gladwell vond zichzelf niet goed genoeg schrijven, las alles van Lee Child (paragraaf na paragraaf na paragraaf na paragraaf tell, tell, tell, eindeloze introspectie vóór de handeling) en Michael Lewis (hij was jaloers op Lewis’ characters, en op hoe hij het voor elkaar kreeg om weken met ze rond te hangen, ‘his talent is that people let him do that’).
Gladwells theory of other minds: als mens zijn we vooral geïnteresseerd in the inner life van anderen: van een dokter wil je weten hoe het voelt om dag in dag uit met zieken door te brengen. Gladwell wil je het liefst van je narcistische eiland afschoppen: go outside and experience, find someone, find another mind.
[bij het kijken naar de masterclass Malcolm Gladwell Teaches Writing]