De vraag is ‘hoe gaan we leven’, niet ‘hoe gaan we overleven?’ Dat is een existentiële kwestie, zegt Rachel Armstrong.
Forget Carbon Footprint.
Kijk naar plastic.
Dat was hier ooit nooit.
Al die leuke, schattige dingetjes, die nu uit 3D-printers komen rollen zijn precies dat, plastic dingetjes, leuk en schattig voor de duur van vijf minuten, daarna vervuilen ze de aarde. Het blijven namelijk dingetjes, volkomen geïsoleerd van hun omgeving.
Ze gruwt van de manier waarop 3D-printen aan ons verkocht wordt. ‘It’s marketed as tech for all, but it’s not.’ Haar moeder gaat niet zelf schoenen printen.’ 3D-printing is not gonna change consumptive behaviour. You will still consume.’
Er drijft inmiddels een enorme berg plastic in het water – 90% afval, 6x meer dan levengevend plankton. Plastic sijpelt nu ook door in onze voedselketen. Iemand zei eens, dat het makkelijker is je het einde van de wereld voor te stellen, dan het einde van kapitalisme.
– Lezing Rachel Armstrong, Icological being (1/5), Icological city (2/5)
(28, 29, 30 maart, Age Of Wonder, Baltan Laboratories, a festival celebrating the spirit of 100 years of Natlab)