Ik verlang naar dingen die er nooit waren, vrees wat nooit zal gebeuren.
Boeken dus.
Er is weer een deel van het leven voorbij.
Elke dag kan er iets gebeuren, maar er gebeurt niets.
In de regen lopen en wachten tot je doodgaat.
Het is een hele zit, dit leven, dat wel.
Ik moet lachen om wat Doeschka Meijsing schrijft, niks ‘making sense of what happened’ want er gebeurt niks, niks ‘a mind contemplating the world’, enkel zichzelf, en daar dan bewustzijn op loslaten. Leve het dagboek.
Door het huilen van de wolk
barst de tuin in lachen uit. – Roemi