‘Toen ik achtenzestig werd, schreef ik mijn eerste gedicht over de liefde waarin ik het niet hoefde te vergelijken met dieren of planten. Liefde bestond uit twee tevreden mensen, legde zich vermoeid maar verzadigd neer in mijn buik, waarvan de navel stil bleef liggen als een hagedis op een zonnige steen.’ – Wat ik mijzelf graag voorhoud, Lieke Marsman
Dat een hagedis in de tekst sluipt stelt me gerust, een goede schrijver is een halve leugenaar, een lezer altijd op zijn hoede.
Pas op late leeftijd ben ik begonnen gedichten te lezen, te laat misschien, ik blijf achterdochtig, een gedicht is vaak ingewikkelder dan ik begrijp. Het voordeel: er ligt in het leven nog iets bewaard.