Henri Moore beschrijft in zijn memoires hoe hij als kleine jongen de rug van zijn moeder met reuma-olie mocht masseren. Toen ik dat las, kreeg ik plotseling een heel persoonlijk inzicht in de beeldhouwwerken van Moore. Die grote, liggende vrouwen met hun kleine hoofden – ik zag de moeder met de ogen van de kleine jongen, die het hoofd van zijn moeder als perspectivisch verkleind beleeft en de rug vlakbij als reusachtig groot. Veel kunstcritici zullen misschien de schouders ophalen, maar voor mij bewijst dit hoe sterk belevenissen uit de kinderjaren blijven voortleven in het onbewuste en op welke manier ze tot uiting kunnen komen wanneer de volwassene de vrijheid heeft om ze tot uiting te laten komen. Nu is deze herinnering van Moore heel onschuldig, en daardoor is ze bewust gebleven. De conflictbeladen belevenissen van elke kindertijd blijven in het duister. En in dat duister verborgen blijven tevens de sleutels tot beter inzicht in het hele latere leven.
titel: alles liever dan de waarheid
stem: alice miller
perspectief: elke vorm van ouderlijke machtsuitoefening is fataal voor een gezonde psychische ontwikkeling [‘dat ‘begaafd’ in de titel was trouwens ook slim gekozen: als je toch ongelukkig bent, dan liever begaafd’ – xs]
bron: het drama van het begaafde kind (1996), vertaling: tinke davids
mopw: meerstemmige encyclopedie