Nomadland. Schaduweconomie, schaduwleven in de Verenigde Staten. Oude mensen die rondrijden in witte campers en busjes, afgedankt, eenzaam, huis en baan kwijt, emotioneel verlaten. Veroordeeld tot goedkoop leven (‘cheapRVliving’) en seizoensarbeid. Als het te koud wordt rijden ze naar het zuiden. Met kerstmis pakken ze pakketten in voor Amazon in koele en klinische magazijnen (‘See you next year!’), in de zomer poetsen ze wc’s op stoffige kampeerterreinen en bakken hamburgers, in de herfst rooien ze rode bieten in Nebraska. Ze leven op parkeerterreinen, aan randen, in de woestijn. Hun auto is hun huis, een lekke band is als het verstuiken van een enkel. Als ze elkaar tegenkomen, staan ze bij elkaar. Ze worden ziek en gaan dood. Als een kat die zich terugtrekt onder een struik om alleen dood te gaan, stalt Swankie haar bezittingen – een pop van haar grootmoeder, een stoel – voor haar camper uit op de grond, plaatst een bericht op Facebook in de hoop dat iemand haar nalatenschap wil hebben en rijdt naar de horizon. Tussendoor beelden van de prachtige uitgestrektheid en desolaatheid van Amerika.
We kijken naar de film in ons warme bedje en zijn lamgeslagen.
De film doet moeite om naast het onverbiddellijke van al die levens vol rouw en verlies het helende te tonen, het geluk en de saamhorigheid van het nomad-leven, met scènes rond een kampvuur tijdens de jaarlijkse Rubber Tramp Rendezvous – ‘the largest gathering of nomads and van dwellers in the U.S.’ en mensen die elkaar een sigaret, of een blikopener geven en daarmee blij zijn, maar Fren heeft het in de film vooral en vaak koud, schrikt van gebonk op haar auto als ze in haar eentje op een parkeerterrein overnacht, en heeft elke keer als iemand in een camper wegrijdt tranen in haar ogen, ze mist haar dode man. Toch kiest ze als ze de kans heeft (twee keer) niet voor het warme huis.
***
In de film gaat Swankie dood, zitten we te huilen bij het filmpje van honderden zwaluwen dat ze nog naar Fren stuurt, maar op het web leeft ze, heeft ze een log, SwankieLives.
SwankieWheels, Anywhere, USA, fulltime USA traveler
Hello Friends,
I began this blog over 10 years ago. Somehow last year… I got locked out of it… and with everything that was going on, I just could not find a way to get back in to edit or post new material. Today, Oct 8 2020… I did it… I managed to gain access once again. I have just gone through and deleted all the SPAM comments. Now, there are some missing photo on some post. Need to fix that. Will be creating a new HOME page that will be like an outline to the entire blog. And I have a new domain name I will be attaching to it once the updates and corrections are made. Please forgive me for my absence. Ten plus years… lots can happen. Unexpected things can happen… things you never had on your bucket list. Along with Covid, 2020 has surprised me in ways that are nothing short of astrounding… I became an Actress… and am even being put up for an Oscar for Best Supporting Actress to Frances McDormand???? WHAT??? Well, I can tell you that was never on my Bucket List. The day I met her on set, to begin filming with her the next day, was the first day I even knew her name. Having been on the road for a decade… I wasn’t seeing a lot of movies and didn’t know any of her’s. I never saw any of her movies until after we wrapped filming Nomadland. Since I began this blog I have lost track of some folk, a few have even passed away. But some are still in touch and in fact many of my nomad friends are in the movie with me. Linda May and Bob Wells and I were the main supporting non-actor actors in the movie. It will be out in a limited release on Dec 4, 2020.
[Nomadland: Surviving America in the Twenty-First Century, Jessica Bruder]