Ik begin opnieuw. Ik start de computer op.
Stuit op een site die me aantrekt vanwege de auteurs die erop verzameld zijn, en de robuuste ladenkast waarin de blogger de teksten opbergt: filosofie, leven, psychologie, advies, Lao Tzu, Ricard, Rilke, Liedloff, Le guin.
Ik was op zoek naar een digitale versie van Words are my matter – een boek dat op mijn nachtkastje ligt – maar omdat het vinden geen halszaak is, kan ik de zoektocht makkelijk onderbreken en nieuwe woorden lezen.
The world needs no improvement.
When someone says that the world is a terrible place, he becomes the champion of suffering.
Thoughts make you suffer, not reality, not events. This shouldn’t be happening. These people shouldn’t be angry. Well, it is, they are. Thoughts don’t devastate you, unquestioned thoughts devastate you. You suffer.
To think that we need sadness or outrage to motivate us to do what’s right is insane. As if the clearer and happier you get, the less kind you become. As if when someone finds freedom, she just sits around all day with drool running down her chin. My experience is the opposite. Love is action. It’s clear, it’s kind, it’s effortless, and it’s irresistible.
Wat te doen? Je zegt niet tegen je nieren: stop met het aanmaken van urine. Je haren en nagels groeien rustig door. Mensen beschikken over een brein. Geloof gedachten niet klakkeloos, bevraag ze.
Mijn oog valt op een oude bekende, ik lees de woorden als nieuw.
Ik lees de About van het weblog waarop ik de tekst aantref.
This blog is a kind of notebook, a place to store highlights from books and writers that I consider friends and guides, as well as an a affirmation of my belief that, even in this age of confusion, sanity and freedom are possible.
Ik zou bij alles wat ik tegenkom wel op about willen klikken. Uit nieuwsgierigheid, en als shortcut: wat is je about, wat ben je about? Maar het is betekenisloos, mensen zeggen iets anders dan wat ze denken en doen.