Natuurlijke vijanden zijn eenvoudig online te koop. Ze komen via de post.
Zo heb ik ooit tijgerwormen in een envelop ontvangen. Die stopte ik in een toren, met groente-afval, daar kwam na verloop van tijd zwart water uit, giftig als je het onverdund drinkt, gevaarlijk bij aanraken. Ik waande me alchemist terwijl ik met afgewend gelaat schillen in de toren gooide. Het zwarte water lengde ik aan met water voordat ik het bij een kamerplant goot.
Schildluis.
Wolluis.
Dopluis en witte vliegen.
Honingdauw, een kleverige substantie op de planten.
Lieveheersbeestje.
Gaasvliegen.
Sluipwespen.
Het beste is handmatig verwijderen.
Hij bedoelt doodmaken.
Ze gaat de sinaasappelboom duim voor duim af, zoals je de zoom van een tafellaken gladstrijkt, of de rand of kraag van een overhemd, die je niet wil strijken en toch kreukvrij probeert te krijgen.
De tuin heeft er nog nooit zo prachtig bijgestaan, in volle bloei, ze laat de naam vallen van Mien Ruys, en zegt dat ze haar tuinen wil bekijken. Haar specialiteit rijkbloeiende borders van vaste planten.
Haar eigen geheim is onduidelijk, ze is een sfinx, wie is ze? Het raadsel wordt elke dag groter. Ik denk die rustige ronde elke ochtend, de regelmaat. Het doodknijpen van de bruine slakken tussen duim en wijsvinger.
Ze heeft één broccoli-plant staan, om te kijken hoe die groeit, niet om te eten.
De gele bloem sluit zich, is niet open voor dieren van de nacht, ’s ochtends als de zon komt, opent ze. Ze is een klok.
Daarna, weer binnen, maakt ze een grapje nadat we de avond ervoor Persona hebben afgekeken. ‘Zitten twee actrices in een trailer aan zee. ’s Ochtends bij het ontbijt zegt de een tegen de ander, ‘ik ken mijn tekst al uit mijn hoofd, jij?’
Het huwelijk: lachen om een grap die twee mensen begrijpen.