Ik werk op een kantoor met een clean desk policy. Overal slingeren rapporten, verslagen, beleidsplannen, visiedocumenten, readers, boeken, stapels tentamens, mappen, dozen, flipovervellen. Mijn eerste reacties is weerstand, iets belachelijk vinden. Mijn tweede reactie, mijn eerste natuur, is gehoorzaamheid. Tafel moet leeg. Aan het eind van de dag kan er een schuurspons over het blad. In het onderwijs is sprake van intensief kantoorleven. Vergaderingen, collega’s, overlegjes, studieochtenden, administratie. Je vinkt af, je administreert, je organiseert, je vergadert. Het werk doet me aan het werk van mijn vader denken. Hij moest plannen, dingen vervoeren, zorgen dat alles op tijd kwam. Onderwijs is de ultieme logistieke onderneming. In je verbeelding ben je Julia Roberts, Michelle Pfeiffer, Hilary Swank in een klaslokaal, in praktijk hoop je een minuut persoonlijke tijd en aandacht voor iemand te hebben. Daarom heb ik efficiënte logistiek nodig, om momenten, druppels, scherven van geluk en schittering, te creëren. Het onderwijs staat of valt met studenten, en met collega’s, als ik ze tegenkom, wanneer ze iets zeggen, maar dat weten ze gelukkig niet en gelukkig zeggen ze weinig. Een clean desk thuis is absolute joy, een opgeruimd huis, ik begrijp de policy sinds het virus beter, je kan de deur niet achter je dicht doen. Rebels gedrag is hypocriet als je profiteert.