We tell ourselves stories in order to live…We look for the sermon in the suicide, for the social or moral lesson in the murder of five. We interpret what we see, select the most workable of the multiple choices. We live entirely, especially if we are writers, by the imposition of a narrative line upon disparate images, by the “ideas” with which we have learned to freeze the shifting phantasmagoria which is our actual experience. – Joan Didion
Hij zegt dat we een zelf hebben om ons te vertellen wie we zijn. Hij zegt dat we zonder dat verhaal niet kunnen leven. Dat een gezond brein het zelf een verhaal vertelt waarin ‘ik’ de morele held is. Dat het zelf het verhaal is dat het vertelt.
Niks is zeker. Niks duurt voort. Een brein wil één ding: controle. Middelen zijn schaars. Mensen vormen een bedreiging. Omstandigheden veranderen voortdurend. De werkelijkheid is onleefbaar. Chaos. We plotten ons leven als een verhaal met vijanden en vrienden en obstakels en overwinningen.
Het verontrustende is dat dat verhaal een leugen is.
Ik schrijf de vier manieren op waarop we volgens hem iets ervaren:
- via zintuigen, we ruiken en voelen voortdurend dingen,
- via hallucinaties, ons brein gaat voortdurend op reis, het tovert beelden tevoorschijn die te maken hebben met het verleden, de toekomst, of die uit fantasie ontstaan
- via emoties, we leven in een voortdurende draaikolk van angst, opwinding, liefde, verlangen, haat, woede, rust, verdriet, blijdschap, onzekerheid, hoop
- via een ‘chatty voice’, we voeren een voortdurende interne monoloog, er is een verteller die alles wat gebeurt interpreteert, nooit zijn mond houdt, onderhandelt, een theorie over alles heeft, rationaliseert
Die ‘chatty voice’ heeft zelden gelijk laat psychologisch onderzoek zien. Die vertelt een verhaal achteraf om ons staande te houden. Die maakt een ik.
Hij schrijft het zo,
‘This idea of the self as a ‘story’ reveals something important and disturbing about the human self: that it is built to tell us the story of who we are, and that that story is a lie.’
[Er komt een moment waarop wie we zijn botst met wat gebeurt, en dat het verhaal waarmee we ons staande hielden niet langer werkt. Werkelijkheid vraagt ons te veranderen. We houden van verhalen omdat we zo ons leven ervaren. Verandering vraagt onze verandering.]