Op 25 november 2004 bezocht ik het Paleis aan de Lange Voorhout in Den Haag om het werk van Escher te bekijken. Ik werd getroffen door het Paleis zelf. Prachtige dieprode muren, blue-screen-blauwe vloeren en enorme kroonluchters van Hans van Bentem. Die kroonluchters waren mooi vanwege de ruimte waar ze hingen (dat rood, dat blauw) en omdat ze eruit zagen zoals ze eruit zagen: een bom, een pijp, een globe. Op suds and soda lees ik dat die kroonluchters daar hingen omdat koningin Beatrix bij haar vertrek uit het Paleis de kroonluchters had meegenomen. Vorige bewoners nemen mooie dingen altijd mee en rotzooi moet je naar de stort brengen, nooit tref je in een nieuwe woning een vergeten Rietveldstoeltje aan, of een schattig schilderijtje, of een bruidsjurk of begrafenispak in een hangkast. Om de globe van Hans van Bentem gaat het me, vier jaar later. Die globe wordt met terugwerkende kracht mooier, alsof ze vier jaar lag te wachten totdat de Meubelbeurs 2008 in Milaan begon. Op die meubelbeurs pronkte namelijk een andere globe, een Swarovski Globe, gemaakt door Studio Job, ‘a 175cm diameter spinning globe applying 500,000 Swarovski crystals.’ Precies om die reden – 500.000 Swarovski crystals – raak ik geïrriteerd. Die globe bestaat om dat zinnetje te kunnen schrijven, in persberichten, in blogartikelen, op websites. Die globe had bij wijze van spreken elke vorm kunnen hebben (een bom, een pijp) zolang ze maar bestond uit 500.000 Swarovski crystals.
Ik krijg het beeld niet uit mijn hoofd: Beatrix die de verhuiswagen laat komen, de kroonluchters losschroeft, inlaadt, en het museum dat ter vervanging halogeenspotjes ophangt die te lelijk voor woorden blijken. Het waarom dat dingen er zijn.