Alles herhaalt zich, totdat het stopt, of totdat je je iets herinnert wat onrust veroorzaakt. Mijmeren vertraagt de gang van zaken, dat is misschien de functie ervan, zand strooien in het radarwerk van opstaan, de dag doorlopen; tot stilstand komen in hier en nu.
In Westworld, een attractiepark in de toekomst, betalen gasten grof geld om op paarden te rijden en witte en zwarte (meestal zwarte) cowboy-hoeden te dragen en whiskey te drinken in een wereld die nog het meeste lijkt op een westernfilm die zich afspeelt in 1870, Arizona, Utah.
Mensen betalen om in het verleden te leven, om straffeloos te kunnen moorden en verkrachten. De androïden die als schietschijf fungeren zijn levensecht, ze bloeden, ze sterven, ze stuiptrekken. Dat weerhoudt de gasten, mensen, nergens van, zelf kunnen ze niet sterven.
Maeve, een hoerenmadam, realiseert zich dat ze gevangen zit in een loop. Elke keer wanneer ze sterft of gewond raakt wordt ze opgelapt en opnieuw wakker, haar herinneringen (= logfiles) aan eerdere interacties worden gewist.
Via mijmeringen, herinneringen, stukjes achtergebleven programmacode, komt ze erachter, dat ze in een eerdere verhaallijn geen hoerenmadam was, maar op de prairie woonde met een dochtertje. Je iets herinneren activeert lijden. Ze wil ontsnappen uit de loop.
Dit zegt natuurlijk weinig over A.I.
Veel dingen blijven onduidelijk in Westworld. Hebben de robots gevoelens of vertonen ze enkel de signalen pijn, verdriet, woede? Betekent Maeves besluit om op zoek te gaan naar haar dochtertje inderdaad dat bewustzijn ontluikt, dat een androïde een vrije wil kan ontwikkelen, of is ook het afwijken van haar verhaallijn geprogrammeerd?
Het maakt weinig uit.
De moraal van het verhaal is verontrustend: er is nauwelijks een held te bespeuren in seizoen 1. Degenen die goed lijken doden en moorden er net zo hard op los als de slechteriken. Alles en iedereen, inclusief de door gasten misbruikte robots, worden bestuurd door één wet: wraak, geweld, oog om oog.
We zijn terug bij Hammurabi’s code.
Zou A.I. niet slimmer zijn – omdat de mens dat is, of is geweld de makkelijkste oplossing, in de serie, in werkelijkheid? Verbeeldt de serie vooral de angst voor A.I.? Nul beheersing omdat we beheerst worden (resentment).
Bingewatching: gevangen in de loop.
[Mijmeringen bij het gewelddadige Westworld, Game of Thrones: waar is het licht? Chernobyl (2019) van HBO is hoopgevender, enger en tragischer. Bijna één miljoen mensen offeren zich op om een ergere ramp te voorkomen dan de ramp die Chernobyl dan al is. Ze hebben geen keuze, ze moeten dat doen, de radioactiviteit opruimen (= alle rondzwervende dieren één voor één doodschieten), of ze weten niet hoe gevaarlijk hun handelen is, of half, of ze weten het wel, en ze doen het niettemin. Er zijn morele dilemma’s. Maar goed, die mensen wisten dat ze doodgingen. In Westworld is geen dood. De dingen hebben geen consequenties. Dat is onrealistisch. Dat is film.]