Empathy is a pretty word for exclusion. I’ve seen all-male all-white teams taking “empathy workshops” to see how women think. If you want to know how women would use something you’re designing, get a woman on your design team. They’re not extinct. We don’t need to study them. We can hire them. – Mike Monteiro, Ruined by design
Monteiro verwoordt iets waars over empathie wat ik niet goed onder woorden weet te brengen. Lezen vergroot empathie, en ik denk, ze verkleint haar evengoed. Inleven is niet leven. Er staat niet wat er staat. Je leest wat je wil lezen, een vervormde vorm, zoiets. De tekening van Mijksenaar: iemand staat een bloem uit te beelden op een podium, iedereen die kijkt ziet wat anders. Monteiro helpt dit te denken, doet deze gedachte ontstaan, een moment, vanochtend. Een boek lezen is een dialoog met jezelf, er is geen interactie, geen tegenspraak… lezen is te makkelijk, inleven in een ander, wat is dat? Opgesloten in een hoofd, altijd je eigen hoofd, waaromheen de Bengaalse gier cirkelt. Beyond de grens van consciousness ligt iets anders, sommigen zullen die stap niet zetten, ik ben een sommige. Mijn intuĂŻtie doet het, ik voel, er is iets beyond ego, ik sta aan de rand van een groot meer, er is meer, en ik lees en ik kijk en dat doet niks. Tenzij ik iets zelf onderga, doet iets niet werkelijk iets. Omdat we lichamen zijn, denk ik. Empathie? Met mezelf. Experiential. Ik hoef me niet in een ander in te leven om het goede of het slechte te doen.