Ik lijk niet altijd controle te hebben over waarop ik klik, vind op het web antwoorden op vragen die ik niet stel: de maan is relatief groot ten op zichte van de aarde, door de getijden remt de aarde af, gaat ze steeds langzamer draaien. Dagen duren steeds langer.
Svetlana Alexijevitz noteert de gruwel van de oorlog:
‘We verborgen ons in dicht struikgewas en onze redding was het moeras, daar kwam geen strafpeloton. Het was trilveen. Het slokte alles op, spullen en mensen. Dagenlang, wekenlang stonden we tot onze hals in het water. We hadden een telegrafiste die net bevallen was. Haar baby had honger… Het kind wou de borst… Maar zijn moeder had zelf ook honger, ze had geen melk en de baby huilde. Het strafpeloton naderde… Met honden… Als de honden het zouden horen, waren we er allemaal geweest. De hele afdeling, zo’n dertig mensen… Begrijpt u? De commandant nam een beslissing… Niemand durfde de order aan de moeder over te brengen, maar ze raadde het zelf. Ze liet haar bundeltje met de baby zakken en hield het lang onder water… Geen babygehuil meer… Geen geluid… Maar we konden onze ogen niet opslaan. Niet naar de moeder en niet naar elkaar…’
Om verhalen uit iemand te krijgen is niets speciaals nodig, alleen oprechte interesse, schrijft ze.
Kopieren zit in internet gebakken zoals beslag in een cake.
De dagen duren steeds langer.
Ze raadde het zelf.
De realiteit is wonderbaarlijk, hartverscheurend, niet te bevatten.
Ze ligt naast me en leest een boek. Beneden zit de kat op steen, ze logeert in het huis waar ze ooit woonde. Vliegtuigen vliegen over.