Wanneer is l’art pour l’art niet meer genoeg en ziet de kunstenaar zichzelf ineens activistische kunst maken? […] I’m on the side of sorrow. – parafrase Simon Schama in Alkmaar
De jury koos voor een essay dat niet ikkerig is, maar wel persoonlijk, staat in het rapport dat naast de bloemen op de keukentafel ligt. Ik zou niet anders dan ikkerig willen essayeren (Montaigne). De wereld en alles erin opslorpen (bomen, boeken, vogels) en door diezelfde wereld opgetild en platgewalst worden. Het bericht dat me misselijk maakte deze week, waardoor ik ophield met wat ik aan het doen was: er zijn inmiddels vogels die door een gebrek aan kalk te zwakke pootjes hebben. Hoe vederlichte wezens, al miljoenen jaren lachend en tsjilpend zwaartekracht trotserend alsof het niets is, door hun pootjes, slappe elastieken staakjes, zakken is nauwelijks invoelbaar. Voordat ze een meter hebben gevlogen, liggen ze dood in het nest. Er zit te weinig kalk in de bodem, er zit te weinig kalk in eierschalen, er zit te weinig kalk in alles, we maken de wereld zuur (fabrieken, industrie, auto’s), de bodem, alles is zuur, ik ben zuur. De vraag is niet bevragen, de informatie is er, de vraag is wat te doen, jezelf bevragen, beproeven, ik ben de laboratoriumrat, al het andere is een beschouwing over een onderwerp.
[Haar essay over bomen is ikkerig, persoonlijk, er zit geschiedenis in, en ik hoop een boek]