Ezra Pound schrijft,
In Europe, if you ask a man to define anything, his definition always moves away from the simple things that he knows perfectly well, it recedes into an unknown region, that is a region of remoter and progressively remoter abstractions.
Thus if you ask him what red is, he says it is a ‘colour’.
If you ask him what a colour is, he tells you it is a vibration or a refraction of light, or a division of the spectrum.
And if you ask him what vibration is, he tells you it is a mode of energy, or something of that sort, until you arrive at a modality of being, or non-being, or at any rate you get in beyond your depth, and beyond his depth…
But when the Chinaman wanted to make a picture of… a general idea, how did he go about it? He is to define red. How can he do it in a picture that isn’t painted in red paint?
He puts… together the abbreviated pictures of
ROSE CHERRY IRON RUST FLAMINGO
Het concrete is vruchtbaar, echt, heel, valt uiteen. Het ene composteert in het andere. Een abstractie reduceert, verdeelt en heerst. Een beeld (concreet) kun je spiritueel beleven (eros). Je kunt je ertoe aangetrokken voelen. Het stoot af. Het verfrist de ziel. Je verliest jezelf. Een abstractie is rationeel (logos). Schept orde, sluit in, sluit uit. Is statisch, steriel, als een jas van Gore-Tex waarop regendruppels afketsen. Je wordt er niet nat van, het doet je niks, je wordt niet aangetast, je verandert niet.
Go in fear of abstractions, schrijft Pound in The ABC of writing.
[Lewis Hyde schrijft over Walt Whitman en Ezra Pound. Hij bespreekt Leaves of grass en The cantos. Hij gaat uit van een theorie – art is a gift – die hij daarvoor uit de doeken heeft gedaan. Doet er een boek over om die theorie body te geven. Zoveel rijker en spannender dan een recensie van 200 woorden waarbij je niet weet vanwaaruit en waarnaartoe een criticus spreekt. The gift is daardoor zelf een gift. Er zit opoffering in. Wie kunst maakt geeft iets op, weg.]