Het is vier dagen later. Ik voel me ongemakkelijk. Dit bericht is daar de oorzaak van. Blijkbaar is iets essentieels in me gewekt – en ik moet Montaigne gelijk geven: geest en lichaam delen elkaar inderdaad mee wat hun overkomt. Nu nog begrijpen wat lichaam bedoelt. Ik volg Halina Reijn op twitter. Ze ligt in een bos in Luxemburg. Ze mag één cracker per dag, ze is chagrijnig. Tussendoor leert ze – honger! – de rol van Hedda Gabler. Ze vraagt zich af of een ipad handig is (ze loopt rond met dikke scripts in haar tas). In het weekend komt ze naar huis. Ze sport in David Lloyd op de Overtoom waar fitnessapparaten televisieschermen hebben. Nicolien Sauerbreij traint daar ook. In In therapie vind ik Halina Reijn erg goed al blijft de makke van televisie dat je niet snapt wat een personage in een therapeut ziet die ieder woord, elke handeling op zichzelf betrekt. Gelukkig kun je Halina in je eentje op twitter volgen, al heeft eenzijdig followen iets van stalken. ‘Ik zit hier in Hotel Chez Odette in de middle of nowhere in Frankrijk…heerlijk en lees alle fijne reacties op #intherapie. Morgen laatste draaidag… #isabelledefilm daarna mag ik weer eten…joecheieieiei. Afscheid hangt in de lucht. Verdrietig.’ Ik hoop dat Halina Reijn doorzet, haar twitterfrequentie opvoert, er de uiterste consequentie uittrekt, haar twittergedrag naar een theatraal plan tilt. Ik wacht op een tweet van Hedda Gabler, op het podium, hangend in een stoel, mistroostig spelend met de lamellen, vlak voordat ze zelfmoord pleegt.