Als de machine zou stoppen (E.M. Forster), zou ik Youtube missen.
A father uses YouTube to make his daughter a prosthetic eye. Een voormalige olieboorplatformwerker heeft zonder medische ervaring of opleiding, enkel door filmpjes te kijken, een goedzittend kunstoog voor zijn dochter gemaakt, een goedvoelbericht van Google.
Nog een.
Een hond ligt plat op de buik, met gespreide poten, als een verdronken schepsel op de bodem van een zwembad, hij komt met geen mogelijkheid vooruit, hoe hij ook crawlt, zijn poten glijden onder hem vandaan als hij zich probeert op te richten.
De hond borstkruipt.
Ik houd van Google, die geeft borstkruipen (‘crawl’) terug.
Op Youtube zijn altijd mensen die helpen, hijsvestjes maken waarin het hondje bungelt zodat het voelt hoe het is om als een tafel poten onder zich te hebben; die ruwe sokjes breien zodat hij niet kan uitglijden (want daarna moet hij leren lopen), die van pvc-pijpen corsetjes maken zodat hij niet langer plat op de buik ligt als hij slaapt.
Collectief wordt adem in de puppy geblazen.
Ik denk niet dat we bang hoeven te zijn dat we niks te doen hebben als robots het overnemen. Er zijn zoveel weeffoutjes, kleine defecten die eenvoudig gerepareerd kunnen worden, mits we tijd hebben. We stikken de gaten, borduren alle randen geduldig aan elkaar.
We zijn audiovisuele wezens, zo leren we, door te kijken en na te doen, maar ik moet dit vermogen niet overschatten. We do not see the things the way they are; we see the things the way we are, zegt Edward Wilson (Poetic Species). Er zijn ook gruwelfilmpjes te vinden zolang de door Google ingehuurde Filipijnse schoonmaakploeg niet is langsgeweest.