Ze zijn er. Ze zitten er. Ze wachten nergens op. Ze denken niet. Hangen boven hun schermpjes, wiegjes van glas, die ze koest houden met hun gedachten, af en toe een tikje.
Ze zijn er, want dat staat in het rooster. Ik ben er daarom ook.
Samen brengen we drie uur door, hopelijk ‘time well spent’. Eén student komt uit op ontwerpen van troost. Hoe troost je iemand die alweer een spelletje Fortnite heeft verloren? Laat je dat de computer oplossen, ontwerp je automatische feedback, of doet een mens dat – zijn menselijke reacties waardevoller?
Als een jongen van zijn scherm opkijkt, ergens komt waar hij nog niet eerder was, en mijn geest prikkelt met iets wat niemand nog gedacht heeft, heb ik het leukste vak van de wereld, de 150 benodigde eromhene minuten zijn in een instant vergeten. Maar mijn ‘time well spent’ is totaal onbelangrijk, ze willen weten of ontwerpen voor troost goed is, ik beheer de zak met studiepunten.