Terwijl de boten van Sail Amsterdam binnenvaren lees ik Neil Postmans Amusing ourselves to death. Eindelijk de rust om dat te doen omdat ik dáár had moeten staan, op een kade of in een bootje – nautisch spektakel! eens in de vijf jaar! 1.5 miljoen bezoekers! 90 miljoen voor de stad! – ik hoor het feest, een scheepshoorn, een helikopter, flarden muziek. Na één hoofdstuk ontsnappen in een ander boek, Towards another summer van Janet Frame, waarin de hoofdpersoon een trekvogel is. Mooie gedachte (niet de gedachte, de inhoud: dat je je leven vult met op zoek gaan naar andere zomers). Mensen die in Benidorm overwinteren bezie ik vanaf nu – vanaf dit boek – met andere blik. Nog een scheepshoorn, het is nog altijd niet te laat, ik kijk omhoog, de wolken waaien dezelfde kant op als de schepen: naar links. Ik hoor de postbode de essays van C.O. Jellema door de brievenbus duwen (klap op de vloer). Gestolen tijd die er voor en na Sail niet is. Al probeert de stad het steeds weer met iets anders.