Paul Léautaud schrijft in een Salamander-pocket die op koningsdag samen met andere boeken in een kraampje wordt achtergelaten en in mijn tas belandt, dat als je je met alle mensen die je kent zou moeten bemoeien, waarom dan niet met degenen met wie je in de stadsbus zit?
Het moeilijkst in het leven is rekening houden met andermans gevoelens, ze zelf binnenhouden. Iemand zadelt me met de hare op, zet vraagtekens bij mijn gedrag, terwijl ik het niet kan veranderen, want het is al gebeurd, twee maanden geleden.
Gevoelens duren blijkbaar langer. Daardoor denk ik vaak dat ik niks voel, ze duren bij mij kort, wisselen in een nano-seconde, verdwijnen op slag, als een sneeuwvlok op een gloeiende plaat.
‘Hoe voelt zij zich door wat je deed?’
Als ik het wist, wat kan ik met het antwoord?
Oh, ik verlang ernaar gevoelloos als marmer te zijn, op een warme zomerdag is dat heerlijk koud, kalm en rustgevend onder andermans voeten.