Het gedicht blijft een gedicht, als een bom die nooit ontploft. – Ben Lerner
Ze stuurt me wat ze leest, Waarom we poëzie haten, een essay van Ben Lerner. Door haar studeer ik een tweede keer – bestudeer ik opnieuw een ambacht, denk ik voor het eerst na over poëtica, pas die toe, werp platonische minachting (het ideale dat je in het unieke, specifieke nooit bereikt) verre van me, beleef gulzig deze liefde. Slechte, goede, spannende, saaie, onbegrijpelijke, hysterische, los-in-de-vorm-zittende, onprecieze, warrige gedichten. Een nieuw iemand vormt altijd een eerste liefde (deze ken je niet), hoewel ze niet de eerste is die je kust, die jou kust. We leren.
[bij het lezen van Sasja Janssen, Ik trek mijn species aan]