Saying what can’t be said in words. – Ursula K. Le Guin
Ursula K. Le Guin is dood. Er is net een boek verschenen, No time to spare, met haar beste stukken ‘online writing’. Ze heeft een hekel aan het woord blog – dat klinkt alsof het verwijst naar ‘an obstruction in the nasal passage’. Ze begon haar weblog toen ze bij Saramago zag dat een log niet interactief hoeft te zijn, dat je niet met lezers in discussie hoeft, dat je eenvoudig goede mooie kleine essays kunt schrijven. Er staat in No time to spare zo’n wonder van een essay, ‘without egg’, dat begint met de mededeling dat ze in de jaren vijftig Wenen bezocht, in een hotel verbleef, het oude König von Ungarn-hotel, dat al sinds 1820 bestaat. Met onomstotelijke feiten in de beginzin lokt ze de lezer naar binnen, beweegt van het kleine eilepeltje op het bord naar iets groters. Kwestie van schaal.
Alles moet wijken.
UKL, 21 October 1929–22 January 2018
***
In Steering the Craft, you say — and you seem to be speaking as both a reader and a writer — ‘I want to recognize something I never saw before.’
Fiction is something that only human beings do, and only in certain circumstances. We don’t know exactly for what purposes. But one of the things it does is lead you to recognize what you did not know before.
This is what a lot of mystical disciplines are after — simply seeing, really seeing, really being aware. Which means you’re recognizing the things around you more deeply, but they also seem new. So the seeing-as-new and recognition are really the same thing.
A very good book tells me news, tells me things I didn’t know, or didn’t know I knew, yet I recognize them— yes, I see, yes, this is how the world is. Fiction—and poetry and drama— cleanse the doors of perception.
All the arts do this. Music, painting, dance say for us what can’t be said in words. But the mystery of literature is that it does say it in words, often straightforward ones. – UKL
[seeing-as-new and recognition…dat is een definitie van liefde]