Ze heeft een Somnox gekocht, een witte pinda die ademhaalt, affectie geeft, waar ze haar armen omheenslaat, waaromheen ze zich gemoedelijk krult, ze gaat met een robot in bed liggen, algoritmisch in slaap vallen. Nu ik weer af en toe naast een mens lig kan ik er heerlijk om lachen. Zonder de collega’s die mijn collega’s zijn was ik al 100x gestopt met werken. Op een plaatje geeft de pinda – ter grootte van een koalabeer – geel licht. Hoe moet je dan slapen? Of fluistert Somnox ‘wakker worden, word wakker, psss… Kamp, kom, tijd om op te staan. Hop, hop, hop, om 8.30 present aan de Knowledge Mile in de Wibautstraat in Amsterdam, of zal ik nog even…’ ‘Ik zocht een wekker,’ zegt ze droog.
[Dat ding. Die slaaprobot. Ik hoop dat het ergens een oorlelletje heeft.]