Christian Waldvogel (1971) wilde ontsnappen aan het eeuwige ronddraaien op aarde.
‘I wanted not to turn with the Earth.’
Hij regelt een straaljager, een F-5F Tiger jet fighter, Zwitsers leger.
Hij zoekt op hoe snel de aarde draait in Zwitserland (1158 km/u).
Hij vliegt westwaarts, vier minuten lang (1158 km/u).
Hij verdwijnt uit de tijd.
De aarde draait één lengtegraad onder hem.
Je kunt ook zeggen, hij mist vier minuten in zijn leven, die zijn voorgoed verdwenen.
Terwijl hij als een menselijke poolster boven de aarde hangt, filmt hij, een kilometer boven het gekrioel, het draaien ervan. Hij maakt een foto van de zon (4 minuten exposure, de cockpit fungeert als camera obscura). Het zal een vuurrode foto worden, omdat Waldvogel met folie het blauwe licht van de dag volledig absorbeert.
Hetzelfde blauwe licht dat het beeldscherm uitstraalt waarop ik dit typ, waardoor ik onrustig slaap, omdat het lichaam denkt dat het ochtend is, tijd om op te staan.
In de cockpit doet Waldvogel wat mensen doen, hij maakt een selfie, het onuitwisbare bewijs dat hij ergens was, hoofd in hemel.
En hij maakt een video. Rechts in beeld zweeft een strookje aarde, als een wiel in de meterkast draait het traag zijn rondjes, je merkt het niet.
Ik kan mijn blik niet afwenden van de selfie. Een man met een helm en zuurstofmasker in een cockpit, omringd door een vuurrode hemel, een rood waas, alsof hij met bloeddoorlopen ogen vier minuten in de zon heeft gestaard.
Zijn vliegtuig smolt niet.
De foto hangt in mijn huis.
Het blijft onbegrijpelijk.
Alweer een jaar dat ze weg is bijna voorbij. Ik klik door mijn log (5 augustus 2013) en lees het oorspronkelijke bericht over Christian Waldvogel – een prachtige naam voor een vlieger. Wat ik constateer: ze was niet mee naar Parijs om dit kunstwerk te zien, ik was er met iemand anders. Alles is onbegrijpelijk.