Verlies uzelve, na ken uzelve, denk ik toch.
Ik ben met haar aan het wandelen in een donker bos en we verdwalen. Het lukt niet de bordjes te volgen omdat ze achter bomen verborgen staan. We steken een vlakte met heide over (‘zaad verspreiden’ relativeert ze de geknakte planten onder onze voeten) en eindigen op Utrecht Centraal, uren later, onderweg de weg gewezen door een man met een verrekijker.
Ze had haar eerste les gegeven. Te laat, te vroeg, wekker, band lek, bus, nieuwe gezichten, alles hetzelfde – we zijn snel bijgepraat zodat we het daarna over Alles kunnen hebben. September is een magische maand, de zevende, voelt als een begin.
Die herfst! Dat gouden licht. Die enorme mogelijkheid.
Misschien denk je maar dat je een bètamind leuk vindt, oppert ze.