De mens is het dier dat vragen stelt. – Daniel Boorstin, De zoekende mens
Wat te doen in het leven?
You’re not given the answer because it’s not something you’re rewarded with like a two year old who’s done their homework. You have to go and search. You have to become the answer.
Had ik maar nooit naar die eerste lezing van Caroline Myss geluisterd, dan was ik binnenkort heerlijk aan het werk gegaan, een vers schooljaar, gevuld met verse studenten die eeuwig jong blijven, altijd 17 en 18, waardoor je zelf niet doorhebt dat er alweer een jaar voorbij is.
De studenten zijn geboren na 2000. Ze weten niet wie Andy Warhol is.
Ik vind het niet te doen. Ik houd het niet vol, zoals ik een dieet na drie weken niet langer volhoud, de sportschool na twee. Ik wil dat iemand zegt: het is goed zo. Maar dat gaat niemand zeggen.
Who cares you can’t? the teacher says. Dan doe je het toch lekker niet. Jouw leven!
Wat de zoektocht bemoeilijkt aldus Morgan Scott Peck in The road less traveled is het gegeven dat we onderworpen zijn aan natuurwetten. Materie wil het liefst uiteenvallen, desintegreren, en is daar ook mee bezig, langzaam, en daarom is de mens, in harmonie met die wet (entropie) van nature lui.
Ik kan het daadwerkelijk als een kleine overwinning beschouwen dat ik elke dag opsta.
Luiheid is volkomen natuurlijk gedrag, aldus Morgan Scott Peck, maar hij laat me daarmee niet wegkomen.
The tendency to avoid challenge is so omnipresent in human beings that it can properly be considered a characteristic of human nature. But calling it natural does not mean it is essential or beneficial or unchangeable behavior. It is also natural to defecate in our pants and never brush our teeth. Yet we teach ourselves to do the unnatural until the unnatural becomes itself second nature. Indeed, all self-discipline might be defined as teaching ourselves to do the unnatural. Another characteristic of human nature – perhaps the one that makes us most human – is our capacity to do the unnatural, to transcend and hence transform our own nature.
Becoming conscious, channeling grace, je wil het niet, het vergt discipline, het is niet makkelijk, het is niet leuk, anderen doen het niet, iedereen blijft woedend, ongeduldig, opvliegerig, jaloers en lui. Morgan Scott Peck’s road is less traveled.
Ach joh, zegt Caroline Myss lachend, je kunt niet terug als je eenmaal iets van die graces geproefd hebt.
En, je hoeft niet gelukkig te zijn. Houd daar nou eens mee op. That’s just a belief, zegt ze.
Haar troostrijke verklaring voor depressie: je bent boos op het universum omdat het niet loopt zoals je eigenlijk diep van binnen altijd geloofd hebt dat het had moeten lopen. En dan zeg je: ‘ik speel niet meer mee.’ Dat is het gedrag van een verongelijkt kind, een slachtoffer.
Get rid of those personal beliefs. Purge!
Risk openness.
Not for the faint-hearted.
Je hart moet groter. En ook dat is niet genoeg, you desperately need your soul.
Morgan Scott Peck zegt: you have to discipline the discipline. Want die weg is behalve wat ons meest menselijk maakt ook onmenselijk.
Gelukkig eindigt hij met die vreemde lus.
Koffie!