Eerst op muizen, dan op beagles, dan op mensen, zegt de man die chemische stoffen test.
Ik voel me aangetrokken tot schrijven omdat het op meer manieren moeilijk is. Het is complex, moeilijk om er goed in te worden, en je weet niet waar je eindigt. In één woord: schrijven is als leven, af en toe totale verbijstering, één grote verrassing. ‘Ik ga het niet laat maken deze keer’ en dat je 21 uur later een ijsje eet nadat je op je knieën een vloer hebt schoongemaakt van een huis dat je niet kent, voor mensen die je niet kent, met iemand die je kort kent, dat is het leukste schrijven. Je kijkt op, tussen witte lakens en Delfts blauwe muren en denkt, hoe ben ik hier beland? What journey is this?