In fact, he felt quite surprised, he said, to have been offered this job, because his opinion of himself had become very low. That is always a dangerous moment, he said, to make a big decision, when you are not sure of what you deserve. Evidently his friends shared his opinion, because all of them urged him, without hesitation, to take it. It is interesting how keen people are for you to do something they would never dream of doing themselves, how enthusiastically they drive you to your own destruction: even the kindest ones, the ones that are most loving, can rarely have your interests truly at heart, because usually they are advising you from within lives of greater security and greater confinement, where escape is not a reality but simply something they dream of sometimes. Perhaps, he said, we are all like animals in the zoo, and once we see that one of us has got out of the enclosure we shout at him to run like mad, even though it will only result in him becoming lost. – Outline, Rachel Cusk
Ik dwing mezelf de deur uit te gaan en mensen te ontmoeten. Je maakt medicinaal gebruik van mensen, zegt ze, als ik haar vertel over de vrouw die vandaag beslist of ze uit haar leven in Amsterdam stapt, een nieuw leven in. De spanning over die beslissing zit nu in mij, eergisteren kende ik haar niet.
Al die mensen, al die levens, al die gebeurtenissen in die levens, wie ordent dat? Outline gaat hierover, mits boeken ‘ergens over gaan’, want boeken resoneren vooral.
Op het pontje probeer ik me elke ochtend af te sluiten om niet al die verhalen de loopplank te zien oplopen, zij vraagt zijn aandacht, 12 minuten lang, hij kijkt over haar schouder naar de lucht, naar zijn schoenen, naar de wal, naar mij. Ik zie mislukking omdat het bij mij mislukt, misschien is daar de liefde voor, en vriendschap, de mogelijkheid tot afbakening, de focus op een of twee verhalen, niet op honderd, die, omdat je ze deels samen schrijft, de verraderlijke illusie van controle geven.