Ik sta in een menigte die met De Kleine Zeemeermin op de foto wil en maak intussen een foto van kleine zeemeerminnetjes, certified replica’s, die op een rij in een souvenirstalletje staan.’Het lijkt op een zitwedstrijd wie het meest bevallig op een steen zit,’ appt ze.
Ik stuur haar nog een foto, al bezorgt het feit dat dat kan – zij daar, ik hier – me een vaag gevoel van onbehagen. Ik moet snel een kip leren slachten, iets waarop ik terug kan vallen als dit magische vriendenkoor van stemmen in mijn binnenzak me op een dag ontvalt.
Een Deen, Svend Brinkmann, montert me op. Het is goed om stil te staan bij wat je kunt verliezen, zegt hij. Wat kan gebeuren, kan immers vandaag gebeuren.
De Kleine Zeemeermin is geen posterbeeld voor de vrouwenbeweging. Ze leunt op een poetsdoek en schrobt, bevallig zittend dus, het rotsblok waarop ze zit. In 2010 liet Bjarke Ingels haar naar China reizen, moet een bijzonder gezicht zijn geweest. Vol verwachting arriveer je aan de kade en daar staan 1000 toeristen de leegte te fotograferen.