Simone Weil trekt aan me, ze verleent niet doen de glans die ik zoek.
We zijn planten ‘die als enige keuze hebben om in het licht te gaan staan’. Jaja. Haha. Ze heeft een tamelijk briljante ontsnapping bedacht uit de wetmatigheden, de entropie. Ze pompt gewoon meer energie in het systeem en dat is licht en ze noemt het ‘grace’. Ze blijft ellende zien, ze is nooit zalvend.
Gravity. Generally what we expect of others depends on the effect of gravity upon ourselves, what we receive from them depends on the effect of gravity upon them. Sometimes (by chance) the two coincide, often they do not.
What is the reason that as soon as one human being shows he needs another (no matter whether his need be slight or great) the latter draws back from him? Gravity.
I must not forget that at certain times when my headaches were raging I had an intense longing to make another human being suffer by hitting him in exactly the same part of his forehead.
Ik heb een mens nodig met een goed hart, iemand die de woorden opbrandt.
Ik zet mijn geloof, hoop en liefde in op Simone Weil.
Falling in love with a Maserati-mind die erop staat in een Opel Renault* rond te rijden.
In aandachtige afwachting.
Anathema sit.
(* thnx A.)