Het is moeilijk om in een spiegel te kijken: het gezicht heeft niets te maken met wat in dat hoofd gebeurt. Misschien is de spiegel te klein. Als hij groter was zou hij meer kunnen vangen dan alleen het hoofd, die lippen, die ogen, de wereld om dat hoofd: konijnen, muizen, bomen, niet de keuken.
Het web. Een foto van een man en vrouw. Ze staan naast een schilderij met daarop een man en vrouw. Ik kan mijn ogen niet van de gelijkenis afhouden. De twee naast het schilderij zijn de twee erop, de zus van de schilder en hun tandarts, die model stonden. Het schilderij heet American Gothic. Het is 1930.
De man op het schilderij omklemt een riek, witte knokkels, verbeten greep, alsof hij zijn vrouw op één van de drie tanden zou kunnen spietsen maar zich inhoudt, en die greep hard nodig heeft. De vrouw op de foto haast zich om iedereen te laten weten dat American Gothic niet een man en vrouw afbeeldt maar ‘a farmer standing beside his spinster daughter.’
Droevige liedjes afgewisseld met reclame. Een meisje schrijft een boodschap, een briefje aan haar vader, die in een ruimtestation rond de aarde cirkelt. Ze schrijft, Steph loves you! Love bestaat niet uit letters maar uit een hart. Elf auto’s van Hyundai rijden naast elkaar om de boodschap, zichtbaar in de ruimte, in het zand van de woestijn te schrijven: ‘the largest tire track image’.
Facebook zegt: you speak on three levels. What you say. What you express. What you reveal. It’s all done simultaneously.