Er zijn kunstenaars uit ramen gesprongen, minstens drie. Zegt hun val iets over vallen wat alleen kunst kan zeggen? Kun je die sprongen vergelijken? Iets bestuderen is opruimen, zegt Jack/Judith Halberstam, hij heeft het over ‘making tidyness’. Leven neigt naar iets anders: naar wanorde, chaos, verval, toenemende entropie. IJs in water smelt, auto’s roesten, onze lichamen vallen uiteen. Vorm handhaven kost energie. Dingen koelen af. Waarom niet meebewegen?
Jack Halberstam zegt ‘let’s deal with death & darkness’.
Hij vertelt over kunst die dat doet (‘autodestructive art’) en dus over wat gebeurt zodra je een verhaal vertelt alsof hij meteen wil waarschuwen dat zijn verhaal net zo goed een constructie is als de sprong van Yves Klein waarover hij spreekt. Kleins Leap into the void (1960) blijkt gephotoshopt. Klein is zojuist gesprongen, hij hangt in de lucht, het dekkleed waarop hij valt (‘safety net’), vastgehouden door vrienden, is uitgegumd. Blijft over een straat, een zwevende kunstenaar erboven, een foto.
Cassils in stuntpak in vlammen, 14 seconden opgerekt tot 14 minuten, laat het ‘safety net’ zien: twee mannen met vuurblussers.
Opruimen is wat me aantrekt in kunst, in schrijven. Je ruimt informatie op die je gedurende een dag verzamelt, al kijkende, lezende, levende. Het resultaat is natuurlijk informatie, die opgeruimd moet worden, of doorgrond (‘dit is een plaatje!’). Ik heb behoefte aan iemand die me in mijn arm knijpt. Andere strategieën zijn ook mogelijk, betoogt Halberstam. Strategieën die meer met leven te maken hebben, want op die manier kun je ook creëren, zoals natuur dat doet, daar heersen wildness, recklessness, failure, destruction.
Je kunt wanorde aanbrengen in het systeem. Echt doodgaan. Afwezig zijn.
Jack Halberstam bekritiseert Ray Kurzweils transhumanistische project, zijn zoektocht naar onsterfelijkheid. Behalve dat langer willen leven een egoïstisch streven is, en langer leven egoïstisch, zit er een nare smaak aan de aanspraak op leven, laat staan oneindig leven. Waarom geen plaats maken voor anderen? Ga toch dood! 7 miljard mensen is sowieso niet duurzaam, niet ecologisch. Bovendien krijg je die jaren er aan het einde bij. Haha, je krijgt ze niet op je twintigste, maar op je honderdste, als je in een stoel in een verpleeghuis hangt, speelgoedbeest vol kunstmatige intelligentie op schoot.
Incendiary Day (MU, 17 juni 2015)